ساخت خانه های ۳۰ متری در تقابل با اظهارات رهبری درخصوص حل چالش جمعیتی کشور است که در طول چند سال اخیر نسبت به آن هشدار داده و مسئولان ذیربط را از ساخت خانه های کوچک برحذر داشته اند. چرا که سبک خاصی از زندگی را در کشور ترویج می کند که منجر به افزایش تعداد مجردها و کاهش تعداد افراد خانوارها می شود.
به گزارش پایگاه خبری تحلیلی استاد نیوز؛ اخیرا طرح ساخت واحدهای مسکونی کم متراژ یا خانه‌های ۳۰ متری به پیشنهاد پیروز حناچی، شهردار تهران و با هدف خانه دار شدن اقشار ضعیف جامعه مطرح شده است.
این طرح در حالی مطرح شده که به گفته علی ربیعی سخنگوی دولت «وزارت کشور مکلف شده در شهرهای بزرگ و کلانشهرها، مذاکراتی با شهرداری‌ها انجام دهد که شهرداری‌ها ساخت واحدهای کوچک متراژ را برای زندگی چند ساله برخی خانوارها برنامه‌ریزی کنند.»
این طرح در حالی از سوی دولت مورد استقبال قرار گرفته که بر اساس طرح تفصیلی شهر تهران، احداث واحد مسکونی کمتر از ۴۰ متر مربعی در پایتخت ممنوع است.
از سوی دیگر، انتقادات بسیاری از سوی کارشناسان نسبت به آن وارد است و پیامدهای اجتماعی و فرهنگی، از مهمترین ایراداتی است که صاحب نظران در پی اجرای این طرح به آن اشاره می کنند.
به گفته کارشناسان سکونت و زندگی در این خانه های فشرده مسائل و مشکلات فردی و اجتماعی و نیز روحی و روانی را به دنبال دارد که در نهایت منجر به افسردگی، افزایش طلاق، کاهش جمعیت درپی کاهش تعداد خانوارها، کاهش روابط اجتماعی و... خواهد شد.
در همین راستا اگرچه شاید در نگاه اول ساخت واحدهای ۳۰ متری و فروش آنها به زوج های جوان طرح مثبتی به نظر برسد و زوج های جوان نیز به منظور رهایی از فشار مستاجری از این خانه‌ها استقبال کنند؛ اما از آنجایی که توان مالی کافی برای تبدیل به احسن این واحدها را نخواهند داشت، در عمل باعث می شود که به زندگی بدون فرزند روی بیاورند.
بنابراین ساخت خانه های ۳۰ متری در تقابل با اظهارات رهبری درخصوص حل چالش جمعیتی کشور است که در طول چند سال اخیر نسبت به آن هشدار داده و مسئولان ذیربط را از ساخت خانه های کوچک برحذر داشته اند. چرا که سبک خاصی از زندگی را در کشور ترویج می کند که منجر به افزایش تعداد مجردها و کاهش تعداد افراد خانوارها می شود.
در همین رابطه عباس فرهادیه، مدیرکل دفتر برنامه ریزی و اقتصاد مسکن وزارت راه و شهرسازی نیز با اشاره به کاهش کیفیت زندگی در پی اجرای این طرح معتقد است: «زندگی در واحدهای کوچک متراژ، منجر به کاهش کیفیت زندگی می شود.خانه های ۳۰ تا ۴۰ متری شرایط آرامش گرفتن خانواده ها را ندارند، اما می توانند به مأمن موقتی برای آغاز زندگی زوج های جوان تبدیل شوند.»
از سوی دگر زهرا نژادبهرام، عضو شورای شهر تهران در این رابطه می گوید: «شورای شهر و شهرداری به دنبال تقلیل محل اسکان خانوارهای شهر تهران نیست و قصد نداریم سکونت در مسکن کوچک را رویه و سبک زندگی قرار دهیم. شهرداری به‌دنبال آن تغییر سبک ساخت و ساز نیست، اما با توجه به اینکه نیاز به خانه‌های کوچک مقیاس در شهر تهران وجود دارد، ساخت این نوع مسکن در دستورکار قرار دارد. در واقع ما در ساخت‌وساز به‌دنبال تنوع ساخت و تنوع متراژ هستیم، اما به‌دنبال اعمال کاهش متراژ به هر قیمتی نیستیم.»
آنچه مسلم است، در سال‌های گذشته طرح‌های متعددی از جمله مسکن اجتماعی، مسکن امید، مسکن استیجاری و تولید مسکن در بافت فرسوده از سوی دولت مطرح شده، اما هیچ کدام از این طرح ها به مرحله عملیاتی نرسیده است.
این بار ساخت خانه‌های کوچک و نقلی در مناطق فرسوده و اراضی بدون کاربری دولت درحالی مطرح شده است که به نظر می رسد دولت به جای کاهش قیمت مسکن، با کاهش متراژ خانه‌ها به دنبال پاک کردن صورت مسئله است.
هرچند درواقع ساخت خانه های کوچک ۳۰ متری برای زندگی موقت کارگران و یا دانشجویان می تواند توجیه داشته باشد، اما این طرح را به هیچ وجه نمی‌توان راهکار مناسبی برای صاحب خانه کردن مردم دانست. بنابراین باید گفت که چنین طرحی نه تنها دردی از جامعه و افراد فاقد مسکن دوا نمی کند؛ بلکه کاهش کیفیت زندگی مردم ایران، مشکلات اجتماعی و فرهنگی و نادیده گرفتن کرامت انسانی آنها را به دنبال دارد.
بنابراین وزارت راه و شهرسازی به منظور صاحب خانه کردن مردم، باید به اتخاذ سیاست‌های اثربخش و صحیحی نظیر جلوگیری از سوداگری و اخذ مالیات‌های تنظیمی به منظور حل مشکلات توزیع بپردازد. از طرفی دولت باید با هدف خانه دار کردن اقشار ضعیف و کم‌درآمد جامعه، با دادن تسهیلات مناسب و ارزان به سازندگان که قابل انتقال به خریداران باشد، نسبت به تولید واحدهای مسکونی در شان خانوارهای ایرانی اقدام کند.
